| بایگانی |
|
November 2005 December 2005 January 2006 June 2006 January 2007 September 2007 October 2007 July 2009 |
|
نمی‌دونم از خودم بدم میاد یا خجالت می‌کشم. |
|
|
|
چند روزی بود هیچ فحشی ننوشته بودم. صدالبته این بدان معنا نیست که فحاشی نمی‌کردم. |
|
|
|
الان ساعت 06:06 صبحه. امشب تو دفترچه‌ی دشنامم هیچ فحشی نه به خودم نه به هیچکس دیگه ندادم. اون «خنگ»ی که شنیده بودم به‌نظرم خیلی فحش بدی اومده بود و فکر می‌کردم امشب می‌خوام جوابش را اینجا بنویسم. ولی الان حتی قیافه‌ی خنگ بغل‌دستی‌هام هم باعث نمیشه که فکر کنم فحشش فحش بدی بوده. خوبم! |
|
|
|
فقط نمی‌دونم چیکار کنم. |
|
|
|
خواستن معمولاً شرط لازم برای رسیدن هست ولی اصولاً شرط کافی نیست. |
|
|
|
بهتر نیست به‌جای فحش‌دادن و کاری نکردن یه کاری بکنم که دیگه لازم نباشه فحش بدم؟ راستی... معادل فارسی «ریسک‌کردن» چیه؟ |
|
|
|
از زمین و زمون و آسمون امروز شاکی بودم. اونقدر شاکی که حتی حوصله‌ی فحش‌دادن هم نداشتم. |
|
|
|
انگار – خیلی وقته – هم تو میدونی چی میخوای بگی، هم اون. یه چیزی کمه! |
|
|
|
دیشب دوباره – یا چندباره – شروع‌کردم به خوندن «پاپیون». وقتی می‌بینم – حتی تو قصه – یه‌نفر علیرغم حکم حبس ابد – اونم با اعمال‌شاقه – انقدر پشتکار داره و من انقدر زود ناله‌ام دراومده، احساس می‌کنم همه‌ی دشنام‌هایی که می‌خوام نثار پیرامونم بکنم، باید حواله‌ی خودم بکنم. – اونم حداقل با ضریب ده – |
|
|
|
خیلی ضایع است که عنوان نوشته را قبل از نوشته بنویسی. انگار وقتی عنوانش را نوشتی دیگه حرفی برای نوشتن نمی‌مونه. |
|
|
|
بعضی وقتا دلم اونچنان احمقانه می‌گیره که... اینجا رو راه انداختم – یا شاید بهتر باشه بگم راه می‌اندازم – که یه وقتایی بیام توش به در و دیوار و زمین و آسمون فحش و بدوبیراه بدم. شاید هم اصلاً نیومدم. شاید هم پسوردش را یادم رفت! به‌هرحال همه‌اش تقصیر آخوندا و اسلامه. شاید هم نباشه البته! |
|
|